आखिरमा जिन्दगि त दर्पण छायाँ त रहेछ नि

म सानु स्कुलमा पढ्ने बालक हुँदा चलचित्र घर भित्र पसेर चलचित्र हेर्दा नि टाउको दुख्ने, पेट दुख्ने इत्यदि हुन्थो.  एक पटक मेरागाम मा, स्कुल्मा खुबै दु: खित समाचार चायो, 'हिरो श्री कृश्ण श्रेष्ठलाई क्यान्सर लागो रे उन्लाई खुन दिनु पर्छ रे'.  धेरै मेर थालो स खि हरु खुन म दिन्छु भन्दै गरेको सुनिन.  त्यतिबेला मैले खासै उन्को फिल्म नहेरे पनि एउटा बेग्लै उदास म पनि छाएको थियो, उनका लागि केहि गर्नु पर्छ भनेर धेरै समय सोचमा दुब्या अझै याद आउछ.  केहि समय पछि उहाँको रोग निको भो भन्ने खबर आउदा मेरो स्कुलमा एउटा उल्लास नै छाएको थियो, साथीहरुको मुहारमा एका - एक हसिलो छाल आएको थियो.
पछि जब जब ऊहाँका चलचित्र हेर्दै गए उहा प्रतिको सम्मान बढ्दै गयो, तेस्तो कुनै एक सिनेमा हेरिएन जुन हेरुञ्जेल पुरानु झझल्को न - आएको होस्.
केहि समय अगि राजेस दाई पछि उहाँले बिहा ​​गर्नु भएको समाचारले पनि एउटा बेग्लै तरङ्ग ल्याएको थियो
आज बिहान एक्कासी जब फेसबुक लग - इन गरें उहाको मृत्युको समाचारले एक छिन सबै टक्क अडिएझै लागो, मेरो बर्तमान पज भए जस्तो, अहिले सबै कुरा झल् - झली आई रहेको छ, उहाको आत्मा चाडै. हिमालपारिको भूभागमा कुनै रुपमा आओस प्राथना गर्दछु.  आखिरमा जिन्दगि त दर्पण छायाँ त रहेछ नि.